سی‌وچهارمین نشست ژاپن‌شناسی: روابط تجاری ایران و ژاپن با تاکید بر فعالیت‌های شرکت ایتوچو
- سی‌وچهارمین نشست ژاپن‌شناسی تحت عنوان “روابط تجاری ایران و ژاپن با تاکید بر فعالیت‌های شرکت ایتوچو” روز دوشنبه 29 خرداد 1402 در دانشکدۀ مطالعات جهان برگزار شد.
سخنران سی‌وچهارمین نشست ژاپن‌شناسی جناب آقای جونسوکه یاماموتو[1] مدیرعامل شرکت ایتوچو [2] در ایران بودند. شرکت ایتوچو با سابقه ۱۶۵ ساله (سال تاسیس ۱۸۵۸) از شرکت‌های بسیار قدرتمند ژاپنی با سود شش ملیون دلاری با وجود کسر مالیات است.
آقای جونسوکه اظهار داشت در ژاپن جوانان بسیاری علاقمند به پیوستن به این شرکت عظیم هستند اما سالانه تنها صد نفر به این شرکت ورود پیدا می‌کنند.
وی افزود نام این شرکت از ترکیب نام و نام‌خانوادگی موسس آن ساخته شده است. او یادآور شد پس از ورود به شرکت ایتوچو در سال ۱۹۹۰ از سال ۱۹۹۱ به شعبه ایران منتقل شده است.
وی سخنان خود را اینگونه ادامه داد: برای تجارت باید با آداب و رسوم و فرهنگ کشور مقصد آشنا شد. یک تاجر در آغاز باید ابتدا کشور مقصد را بشناسد سپس وارد تعامل تجاری با آن شود. تجارت نیاز به اعتماد دارد. به وسیله تجارت بین دو کشور ارتباطات فرهنگی شکل می‌گیرد در ادامه رونق اقتصادی حاصل می‌شود. در سال ۱۹۵۴ اولین شعبه شرکت ایتوچو در ایران در سبزه میدان تاسیس شد و در سال ۱۹۶۷ این شعبه تبدیل به یک شرکت مستقر شد. در حال حاضر این شرکت چهار هزار کارمند ژاپنی و صدوپانزده‌هزار کارمند در مجموع در دنیا دارد. برای برقراری ارتباط تجاری باید اول کشور هدف را بشناسیم، برای رسیدن به این شناخت باید با شهروندان عادی تعامل داشته باشیم. آثاری چون فرش ایرانی در شهر نارا در مجموعه گنج شوسواین[3]، در ژاپن نشان از وجود رابطه‌ای کهن بین ایران و ژاپن دارد. هفت سال پیش خواندن کتیبه‌ای چوبی و نام یک ایرانی بر روی آن تاییدی بر این رابطه بود. هزار و سی‌صد سال پیش هاشی توکینومیچی، (واژه نگار هاشی به معنای پارس، فارس) از ایران به ژاپن آمده و احتمالا آثار ایرانی به جامانده در ژاپن حاصل این سفر است.
وی در ادامه تاکید کرد: تفاوت‌های ایران و ژاپن بسیار است. ایران در تقاطع دنیا دائما درگیر جنگ بوده‌است. اما ژاپن در حاشیه کره زمین قرار گرفته، سرزمین کوهستانی که تنها در ۲۵ درصد آن امکان سکونت وجود دارد. ژاپن منابع طبیعی ندارد در نتیجه دنیا چشم طمع به آن ندارد بر خلاف ایران که دارای منابع طبیعی فراوانی است.
آقای یوماموتو خاطرنشان کرد تنها محصولی که در طول تاریخ به شکل گسترده در ژاپن کشت می‌شده برنج بوده است. برای مثال در ژاپن دشت برای چرای گوسفند نیست که چوپانی به تنهایی بتواند برای خود کار کند و شغلی داشته باشد. مردمی که کاری جز کشت برنج نمی‌توانستند انجام دهند با همکاری و کمک یکدیگر به کشت برنج بر سر زمین‌ها می‌پرداختند.
او گفت: در ژاپن مردم پشت‌سر کسی که وظیفه‌اش را انجام نمی‌دهد، بهانه تراشی می‌کنند و او را متهم به منضبط نبودن می‌کنند. انقدر پشتش حرف گفته می‌شود که در نهایت از جمع اخراج می‌شود. در ژاپن به اصطلاح به این اخراج شدن موراهاچی‌بو[4] می‌گویند. ژاپنی‌ها بسیار از این اتفاق ترس دارند. بنابراین بسیار وقت‌شناس هستند و سر وقت کارشان را انجام می‌دهند. در فرهنگ ژاپنی یا همکاری می‌کنی و یا می‌میری. تاجر ژاپنی با فردی که منضبط نیست وارد معامله نمی‌شود.
مدیر عامل شرکت ایتوچو گفت: یک فرد ژاپنی موقع معرفی پس از ذکر نام خود، نام شرکتی که در آن فعالیت دارد را بر زبان می‌آورد. کارمند یک شرکت خود را جزئی از مجموعه‌ای که در آن فعالیت می‌کند می‌داند. در نتیجه آبروی شرکت را بر گردن دارد. یک کارمند ژاپنی احساس می‌کند که تابلو و پرچم شرکت و کشورش را بر دوش دارد و این یک حس عمیق در میان آن‌هاست.
وی در ادامه بیان کرد که اقتصاد ایران اقتصاد متکی به فرد (حاج‌آقایی) بوده و با تغییر فرد کل سیستم دگرکون می‌شود اما در ژاپن با تغییر مدیریت، کارمندان و مسیر شرکت تغییر نمی‌کند. در اقتصاد آمریکا همینطور هست مثل ایلان ماسک و استیو جابز، اما اقتصاد دنیا به سمت شرکت‌های سهامی در حال حرکت است.
او همچنین افزود از شعارهای بیان کننده فرهنگ تجارت ژاپن سان‌هویوشی[5] است، به این معنا که فعالیت اقتصادی باید از سه طرف (خریدار، فروشنده، اجتماع) خوب باشد. برای مثال ممکن است خرید و فروش اسلحه به نفع خریدار و فروشنده باشد اما جامعه آن را نمی‌پذیرد.
این نشست نیز به رسم نشست‌های ژاپن شناسی با اهدا لوح تقدیر به جناب آقای جونسوکه یاماموتو و گرفتن عکس یادگیری پایان یافت. / زهرا جلالی
[1] Junsuke yamamoto
[2] Itochu corporation
[3] shosoin
[4] Murahachibu
[5] Sanhoyoshi
دیدگاهتان را بنویسید